قهـ قهـِ

در پر و بال خود غـَـلت میزدم. صداهای مبهمی میشندیم ...سرم را میخاراندم...بالشتم را چرخاندم... سمت خنک بالشتم را همیشه دوست داشتم... چشمها بسته. لبخندی کوچک بر لب داشتم. می اندیشیدم .

 فریاد سکوتم ترس بر تن پنجره های اتاقم انداخته بود.

دست هایم میلرزید... چشم هایم را به آرامی باز کردم...

 سقف سفید رنگ اتاقم . 

روی تخت نشستم... کمی فکر ... کش و قوسهای پس از خاب ... ایستادم.

در آینه خودم را دیدم.

خنده ی بلندی کردم .

در چشم های خود نگاه میکردم.

خنده هایم قطع شد.

لبخند شد .

نگاهی به آینه انداختم.. باز هم خنده ام گرفت.

بزور جلوی خنده ام را میگرفتم تا بیدار نشوَد..

آرام میخندیدم و رفتم . !

.